Kunnen Blockchain-netwerken CO2-compensaties oplossen?

In de komende jaren hebben verschillende bedrijven zoals Procter & Gamble (PG) tot Nestlé (NSRGY) gezworen om "koolstofneutraal" te gaan. Om dit te doen, zullen ze CO2-compensaties moeten kopen. Dit zijn kredieten ter ondersteuning van duurzame projecten die de uitstoot van broeikasgassen voorkomen of verminderen. Dit betekent dat ze voorkomen dat er evenveel koolstof elders in de atmosfeer terechtkomt als ze uitstoten.

Cryptocurrency blijft een grijs gebied in discussies over natuurbehoud. Er lijkt een oplossing te zijn voor de dreigende klimaatcrisis: crypto carbon credits.

In het geval van Bitcoin zouden dit onveranderlijk, digitaal bewijs zijn dat specifieke eenheden koolstof uit de atmosfeer zijn verwijderd.

Een groep bedrijven, waaronder Microsoft (MSFT), JPMorgan Chase (JPM) en Accenture (ACN) hebben een consortium gevormd om het gebruik van blockchain-technologie te onderzoeken om een systeem te creëren voor het volgen en verhandelen van koolstofkredieten.

Sommigen beschouwen koolstofkredieten als een effectieve oplossing voor de klimaatproblemen op aarde, terwijl anderen denken dat het vervuilers de vrije hand geeft om veel meer koolstof uit te stoten dan ze normaal zouden doen.

Het doel van de groep is om het voor bedrijven en landen gemakkelijker te maken om hun ecologische voetafdruk te compenseren door te investeren in projecten die koolstof uit de atmosfeer verwijderen.

Het consortium zal zich eerst richten op het creëren van een systeem om CO2-credits te volgen die worden gegenereerd door bosbouwprojecten. De groep is van plan om het systeem uiteindelijk uit te breiden met andere soorten CO2-reductieprojecten

Deze projecten houden van Toekan , en Mos zijn van mening dat koolstofkredieten die op de blockchain worden beheerd, de algehele transparantie van het schema zullen vergroten en ook de toegankelijkheid tot de koolstofkredietmarkt zullen verbeteren.

Hoewel het idee van koolstofcompensatie al een tijdje bestaat, wordt de markt voor het kopen en verkopen ervan geplaagd door ondoorzichtigheid en fraude. Het is bijvoorbeeld vaak moeilijk om te weten of de credits die u koopt, daadwerkelijke emissiereducties vertegenwoordigen.

Carbon credits – ook wel CO2-compensaties genoemd – vertegenwoordigen projecten die de uitstoot verminderen of koolstofdioxide uit de atmosfeer verwijderen, zoals het behoud van bossen, het bouwen van wind- en zonneparken of het opvangen van methaangas. Deze projecten creëren kredieten die kunnen worden gekocht en verkocht om de CO2-voetafdruk te compenseren.

Over het algemeen staat één koolstofkrediet voor één ton koolstofdioxide die uit de atmosfeer is bespaard. Voor een koper vertegenwoordigt het toestemming om diezelfde hoeveelheid CO2-schuldvrij (en in sommige gevallen belastingvrij) uit te stoten.

Het probleem is dat veel van de projecten die kredieten opleveren, niet leiden tot significante emissiereducties. In sommige gevallen kunnen ze zelfs de uitstoot verhogen.

Een project kan bijvoorbeeld beloven een bos te behouden door de lokale gemeenschap te betalen om de bomen niet te kappen. Maar als het project niet alle houtkap verhindert – of als het gebied in de eerste plaats niet echt het risico liep te worden gekapt – heeft het eigenlijk niets opgeleverd.

Hetzelfde geldt voor projecten waarbij HFC-23, een krachtig broeikasgas, wordt vernietigd. Deze projecten zijn populair omdat ze een enorm aantal credits bieden voor heel weinig geld. Maar ze verminderen de uitstoot niet echt op de lange termijn, omdat HFC-23 een bijproduct is van een ander industrieel proces. Wanneer dat proces wordt gestopt, wordt de HFC-23 niet meer geproduceerd en hoeft het niet te worden vernietigd.

De eerste wereldwijde koolstofmarkt ontstond in 1997 met de Kyotoprotocol. Het protocol stelde koolstofkredieten vast op een internationaal verdrag als een manier voor landen om hun uitstoot te compenseren om zich te houden aan de grenzen van het Raamverdrag van de Verenigde Naties inzake klimaatverandering (UNFCCC). Deze CO2-credits werden algemeen bekend als Certified Emissions Reductions (CER's). De koolstofmarkten zijn gegroeid sinds het Kyoto-protocol en er zijn nu ongeveer 30 regionale, nationale en internationale koolstofmarkten.

Het project bevindt zich nog in de beginfase en de groep heeft nog geen specifieke details vrijgegeven over hoe het systeem zal werken. Maar het consortium is van mening dat blockchain kan helpen bij het oplossen van enkele van de grote problemen die samenhangen met regelingen voor koolstofcompensatie, waaronder fraude en gebrek aan transparantie.

Wat denk je? Is dit een goede use case voor blockchain-technologie?

Laatste nieuws